మనలోని జ్ఞానాన్ని అజ్ఞానాన్ని తెరిచి చూసుకుంటే సంధ్య వేళలు ఎప్పటికీ ముగింపు కావనే వాస్తవాన్ని వారాల ఆనంద్ రాసిన 'సంధ్యాకాలం' కవిత తెలియజేస్తుంది.
సాయంకాలమయింది
అవును
వెలుగునీ వయసునీ
ఎవరుమాత్రం పిడికిట్లో
బంధించి ఉంచగలరు
కిరణాలు వాలిపోతాయి
మసక మసకగా
చీకటి కమ్ముకొస్తుంది
వయసు వెనక్కి నడుస్తుంది
కళ్ళ కింద నలుపు చారలు మెరుస్తాయి
ముఖం మీది ముడుతలు ముచ్చటేస్తాయి
సహచరులు కొందరు
తొందరపడి సెలవు తీసుకుంటారు
చీకటి వెలుగుల సంధి కాలమిది
అనుభవాల తోరణం ధరించిన
అందమయిన వయసిది
పగలు ముగిసి రాత్రి
ఆవహిస్తున్నట్టనిపిస్తుంది
కానీ
ఒక్కసారి బయట కెళ్ళి
ఆకాశంకేసి చూడు
చీకటి వేళ విచ్చుకుంటున్న
తొలి నక్షత్రం సౌందర్యాన్ని చూడు
ఒక్కసారి నీ లోకి చూడు
జ్ఞానమూ అజ్ఞానమూ
దుఖమూ సంతోషమూ
పెనవేసుకున్న పరిమళాన్ని చూడు
సాయంకాలమయితే ఏమిటి
నక్షత్రాల వెలుగునీ నా అనుభవాన్నీ
స్వీకరించి ఆనందించే
కోట్లాది కళ్ళున్నాయి
వాటిలో వెలుగులు నిండుతాయి
కలలు విచ్చుకుంటాయి
సంధ్య ఎప్పటికీ ముగింపు కాదు.
