మనిషి హృదయం కన్నా పక్షి హృదయం ఎంత స్వచ్చమైనదో సంధ్యారాణి ఎరబాటి మిచిగాన్,డెట్రాయిట్, అమెరికా నుండి వినిపిస్తున్నారు. ఈ కవితలో చదవండి.
పత్ర విన్యాసాల హరితంలో
రెక్కలసత్తువను నమ్ముకున్న పక్షిని నేను...
అకలుషితమైన అంతరంగంతో
తోటకే
ఒక అలంకారం నేను...
ఏటి వాలుల పక్క
తోట సన్నిధిలో
కొమ్మ ఊయలలూగుతూ
ఉంటాను..
మనిషి అలికిడికి మాత్రం
ఉలిక్కిపడుతుంటాను..
.
అసమానతల పడవల్లో
పయనిస్తూ ఉంటారు
సంపదల ఆరాటాలలో
తేలుతూ ఉంటారు..
బాధ్యత బరువులసంద్రం లో మునుగుతూ ఉంటారు
స్వార్థపు మాలిన్యాలను
సేవిస్తూ ఉంటారు
మనుషులు...
మా పక్షుల్లో అంతరువులు లేవు
వంచనలు ద్రోహాలు
వేశాలు మోసాలు
అసలే లేవు...
పేద గొప్పా తేడా లేదు
ప్రాణుల మధ్య తారతమ్యాలు లేవు...
అనుబంధాలు
రక్త సంబంధాలు
సమూహల కోలాహలాలు
ప్రమాదాల...తీరాలు లేవు
undefined
తరాలుగా ధనార్జన దాహం లేదు
ప్రజనాయకుల పీడన లేదు
అణగారిన వర్గంలేదు
అణగదొక్కే జనం లేరు
కలతలు కన్నీళ్లు లేవు
బుసలు కొట్టే పగలు లేవు
ఆడంబరాలకి అట్టహాసాలకి దూరంగా
గుంపులో ఎగిరినా
గుండె మారని పక్షిని నేను
రాగవైరాగ్యాల చింతన లేని కూనని నేను
ఆకులురాలినా
ఎదలో ఆశలు వీడని అడవిలా ఉంటాను
ఉదయ వేణువుతో
రాగమాలపిస్తాను
పవన వీవనలోపరవశిస్తాను...
ఆకాశ వీధిలో సాగిపోతుంటాను..
అల సంధ్య వేళకి
గూడు చేరుకుంటాను
నదీ కౌముది లో
తారకలు చూస్తాను
అన్నిటికీ దూరంగా
ఆవహించిన శూన్యం లో
ప్రవహించే రాగమాలిక నేను
అoబరంలో సంబ్రమoగా
సాగే స్వేచ్ఛని నేను...
స్వచ్ఛమైన పక్షిని నేను...