కన్నీటిలో ముంచి తీసిన అక్షరాలను మెర్సీ మార్గరెట్ కవిత 'వాంగ్మూలం' లో చదవండి.
రాస్తూ రాస్తూ ఏదో మర్చిపోయాను
చూపుల కొసకు చిక్కుకున్న కన్నీటి సిరాని ఒలికించి
నన్ను నీలిమయం చేసిన క్షణాలని
ఏ కాగితం మీద పరిచి నేను ఆవిరైపోను
ఏడుస్తూ ఏడుస్తూ ఎక్కడో తప్పిపోయాను
నీ జుట్టుకు రాసుకున్న సంపెంగి తైలంకోసం
అడవుల్లోకి వెతుకుతూ వెళ్లి వృక్షమై అక్కడే
నువ్ వచ్చి వాలుతావని నిరీక్షిస్తూ నిల్చున్నాను
కరిగిపోతూ కరిగుపోతూ మాయమవుతాను
రాలిపోయిన ఆకులమీద శ్వాస పీల్చుకునే మట్టి అణువుల తీరు
బంగారువర్ణపు గాజు దేహమ్మీద ఆవిరిచుక్కలా నేల జారుతూ
నిలబడ్డాను
కూలబడ్డాను
రాలిపడ్డాను
చీకటి బరువు నన్ను నేలలోకి పూడుస్తుంటే
ఒక్క మాటకోసం
నేను బతికున్నానన్న
ఒక్క మాటకోసం
శ్వాసతో యుద్ధం చేస్తూనే ఉన్నాను
నేను
నరకబడ్డాను
నలపబడ్డాను
తునాతునకలు గావింపబడ్డాను
మండుతున్నాను
కణకణం కాల్చబడి బూడిదైనాను
అనువణును భూమిలో పాతేసుకున్నాను
కన్నీటి జలలోంచి
పుట్టుకొచ్చాను
ప్రవహించాను
పులకించాను
పునీతనైయ్యాను
నేను నిల్చున్నాను
నన్ను నేను మోస్తూ
ఆకాశానికి ధూళి రేణువుల్లా నా దేహాన్ని ఆహారంగా పెడుతూ
నేను లేచాను
నిల్చున్నాను
నిలబడ్డాను
వినబడ్డాను
కనబడ్డాను
పిలవబడ్డాను
బ్రతికొచ్చాను
శ్వాసిస్తూ శ్వాసిస్తూ
రాస్తూ రాస్తూ
నడుస్తూ నడుస్తూ
కవితనైయ్యాను
కన్నీటిలో ముంచి తీసిన
అక్షరమైయ్యాను.